Çok uzun süre önce edindiğim ama bugün bitirme fırsatı edindiğim bir kitap hakkında yüksek sesle konuşmak istiyorum.

Öncelikle bu kitabı tavsiye ediyor muyum? Hayır. Fakat vaktiniz ve gerçekten ön yargılara karşı dayanma şansınız varsa okuyun derim.

Yazar bir İsrail'li olduğundan falan söylemiyorum bunu, zaten kitabı incelediğinizde yazarın ateist egosuna sahip olduğu ve bunu tek gerçek olarak kabul ettiğini görebilirsiniz. Mesela İsrail'i andığı yerlerin yarısında onu kötülerken yarısında nötr kalmış, Türkiye ve Rusya'nın geçtiği tüm yerlerde resmen onları aşağılamıştır.

Peki neden? Bir kere yazarın dünyasında bir şeye inanmak gibi kaygı yok. Buna saygı duymak gibi de bir ihtiyacı yok. Genel ateist görüşü değil bu daha çok metaryalizmin zirvesi gibi.

Peki kitabın en iyi yeri neresiydi dediniz gibime geldi. Evet şurası:

"O vakit, ne öğreteceğiz? Çoğu pedagoji uzmanı okulların şu dört şeyi öğretmeye başlaması gerektiğini savunuyor: eleştirel düşünce, iletişim, işbirliği
ve yaratıcılık."

Bu cümlesinde o kadar haklı ki, hatta bir yerlerde bilgi bilgi yükleyip ne yapacağız bunu sığdırmak nedir gibi bir şeyler demişti. Bu konuda haklı.

Peki kitabın en kötü yeri neresiydi derseniz?

Türkiye'nin sınırı geçmek isteyen Suriyeli mültecilere izin vermek gibi ahlaki bir zorunluluğu olabilir. Fakat bu mülteciler daha sonra İsveç'e
geçmeye çalışırsa İsveç bunu kabul etmeye mecbur değil. İş ve refah arayan göçmenlere gelince, alınıp alınmamak ya da hangi koşullarda alınacakları
tamamen ev sahibi ülkenin bileceği bir şey.

Bunu neden beğenmedim. Türkiye'ye salak dediği için mi? Hayır. Burada insanın kutsal varlığını ayaklar altına alıp sadece bir mal bir strateji gibi gördüğü için.

Kitabın okumaya başlamadan önce ne bekliyordun? Gerçekten hiçbir şey. İnsanlık namıma hiçbir şey. Beyni bu şekilde çalışan adamların zaten ülkeleri yönetmesi veya gelecek planlama bir gayesi olmamıştır.

Onlar sadece sırça köşklerinde kazandıkları telif gelirlerini yerler. Bu da onlardan biri.

Sevgiler saygılar.